Gaziantep’in İslahiye ilçesinde ailesiyle boş toprağa kurdukları çadırda yaşayan depremzede bayan, dedi.
Gaziantep’in İslahiye ilçesinde stadyumun karşısındaki boş yerde kurdukları çadırlarda yaşayan depremzede bayan ve ailesi, zelzelenin üzerinden 2 ay geçmesine karşın devletin hiçbir takviyesini göremediklerinden sıkıntı yandı. Depremzede şunları söyledi:
‘Devletin hiçbir kurumundan hiçbir yardım göremedik’
“2 buçuk trilyonluk meskenim yerle yeksan oldu. Onlar beni çok zedeliyor, yaralıyor. Ortada kaldık. Büyük eşyaları güç zekat kurtardık. Biz kendi imkanlarımızla oraya buraya çırpınıyoruz. Stadyumun orada ‘gençlik merkezi’ diye bir yer kurulmuş, ‘o gençlik merkezinde yardım var’ dediler. Geçenlerde abim, abimin eşi, ben gittik oraya bizi resmen Suriyelilerden daha alt sınıf gördüler. ‘Defolun çıkın buraya kim girdirdi sizi’ dediler. Alışılmış ki zedeliyor bunlar bizi çok zedeliyor, yaralıyor. Biz de reaksiyonumuzu gösterdik. Biz de bu ülkenin vatandaşı değil miyiz? Yani orada şu anda o stadyumun oradaki konteynerde 6 bin kişilik konteyner kent kurulmuş, 4 bin şahsı büsbütün Suriyeli, 2 bin kişi bu mahalle yoksul bir mahalle, mahalleden gitmişler. Suriyeli çocuklara her türlü imkan var. Bizim çocuklarımızı oraya koymuyorlar. Eğlendirmeye götürmek istiyoruz, psikolojileri çocuklarımızın çok bozuk. Oraya kabul edilmiyoruz, alınmıyoruz. İmkanları da oradan buradan, vatandaşımız, halk… Allah vatandaşımızdan binlerce kere razı olsun. Vatandaşımız hakikaten bize çok büyük yardımda bulundu. Birebir elden getirip bize yardımlarını yaptılar. Hafta sonu pazar günleri Antep’ten vatandaşlar kendi imkanlarıyla, kendi araçlarıyla geliyorlar. Yemek yapıp getiriyorlar, koliler getiriyorlar. Biz onlarla ayaktayız şu an, biz ne AFAD’dan ne Kızılay’dan ne devletin rastgele bir kurumundan hiçbir yardım görmedik.
‘Para da eşya da her türlü besin, giysi konteynerlere yapılıyor’
Sadece bir taşınma parası diye bize bir 15 bin lira para verdiler. Onu da herkese vermişler. Bir de 10 bin lira para verildi. Onun haricinde para da eşya da her türlü besin, giysi, konteynerlere yapılıyor. Konteynerlere çok hoş yardımlar. Biz dışarıdayız, konteynere giremedik diye artık bizim ne cürmümüz var? Benim meskenim yıkıldı, evsizim ben şu anda, işte şunun içinde benim konutum. Hiçbir şeyim yok şu anda yani, iş yerimiz yıkıldı Nurdağı’nda galerimiz vardı orası da gitti. Eşim güç zekat makûs bir çadır buldu. O çadırı kurdu o çadırın içine masa, sandalye koydu iş yapamıyor yani, araç maraç kalmadı esasen aracımız. Gitti onlar da gitti. Enkaz yığınının altında kaldı. Yani nitekim vatandaşımızdan nitekim binlerce razı olsun, ben o birinci sıralar, zelzelenin birinci haftaları yemin ediyorum, Kuvayı Ulusala ruhunu Kurtuluş Savaşı ruhunu gönülden yaşadım lakin vatandaşımız sayesinde, varlıklı vatandaş sayesinde öteki biz hiç kimseden bir yardım görmedik. Hiç kimse bir kase çorba getirmedi bize, biz 10 gün orada benim kaynım, karısı, iki çocuğu enkaz altındalardı. Zati 3 gün sonra müdahale edildi. Nerelere gittik nerelere donarak öldüler. Çok çaba ettik kurtarmaya onları, yani en azından 1 adedini kurtarsaydık. Bize o bir kar kalırdı dedik. O da geçmedi elimize dondular öldüler. Orada bir kase çorba biz Kızılay’dan görmedik. AFAD’dan görmedik. Tekrar vatandaştan gördük. Vatandaş nitekim Kuvayı Milliye’yi, Kurtuluş Savaşını ben o günleri yaşadım, o ruhu yaşadım tarih kitabı okumuş bir insan olarak konuşuyorum. Çok büyük bir Atatürkçü insan olarak konuşuyorum. Yani hakikaten vatandaşımızdan Allah binlerce razı olsun, onun haricinde biz hiç kimseden yarar görmedik. Hiç kimse gelip de ‘bir haliniz nedir’ demedi bize… Odun bile şuraya minnet rica, oraya buraya torpille bulabildiğimiz birileriyle, yalvar yakar odun istedik oradan buradan ya… Yani devletten birisi gelip de demedi ki ‘sizin de bir eksiğiniz var mı, bir gereksiniminiz var mı?’ hiç kimse sormadı. Sahiden düşünceyi tabanına kadar yaşadık.
‘6 Şubat gecesi umutlarımız yok oldu gitti’
Güzel bir meskenim vardı. Yıkıldı, gitti. Biz canımızı kurtardık ona şükrediyoruz. Bu saatten sonra ben o hayal ettiğim ömrü bulabileceğimi ve kurabileceğimi hiç inanmıyorum. Bize konutlar vaat ediliyor. Ona da hiç inanmıyorum. Nitekim inanmıyorum, orucum şu anda yemin ediyorum size o vaatlere ben hiç inanmıyorum. Bu türlü bir şeyin olabileceği bana hayal… Artık yani o geçti gitti. O gece, 6 Şubat gecesi umutlarımız ve hayallerimiz bizim yok oldu ve gitti. Benim hiçbir umudum yok. Her şeyimizi kaybettik biz yani, her şeyimizi… Yalnızca canımızı kurtardık. Ona şükrediyorum yani yapacak öteki bir şey… Çok büyük bir şey yaşadık zira sağlı sollu iki bina yıkıldı biz tek ortada kaldık. Şu taraftaki bina olmasa biz de gidiyorduk. Eşim ve çocuklarım biz de ölüyorduk yani ölebilirdik de… Çok insan öldü çok canlar gitti. İnsanların enkaz altında gece yarısı buldular. Üstüne battaniye örttüler. ‘Sabah gelip sizi kurtaracağız’ dediler. Sabah donmuşlardı o beşerler. Bunu da yaşadık biz burada, enkaz altındaki beşerler biz yani karın altında soba yaktık ısınmaya çalıştık. O insan orada nasıl ısınacak? O beşerler o denli öldü biliyor musunuz? Battaniye örtülür mü enkazın, buz üzere betonun altındaki beşere? Sabaha kadar çalışılacaktı kimse çalışmadı. Akşamüzeri olunca ‘hava karardı’ dediler, gittiler. Hiç kimse çalışmadı. Tahminen de benim kaynım tahminen de bir çocuğu kurtulacaktı yani lakin maalesef hiç kimse gereğince çalışmadı. AKUT da çabaladı bir şeyler yaparız dedi imkanı yoktu. Onun haricinde hiç kimse gönülden hareket etmedi. Bunların hepsini yemin ediyorum o enkazın başında tabanına kadar yaşadık. Sabahlara kadar o soğukta, benim eşim 40 numara giyer, 43 numara oldu ayağı… Yani ne yapabilir? 5 gün boyunca çaba etti, 5 dakika uyumadan, sesi kalmadı, dudakları paramparça hala sesi düzelmedi 2 ay doldu bakın hala sesi düzelmedi çok berbat olduk, çok perişanlık yaşadık ve yanımızda hiç kimse yoktu. Artık ne olacak biliyor musunuz? Seçim vakti herkes buraya gelecek değil mi? Herkes gelecek. O vakit herkes buradan yanıtını alacak. Kimseden ne korkuyorum ne çekiniyorum.
